وقتی چرخ ویلچرها برای معلولین نمی‌چرخد!

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی‌ «آفتاب گچساران» ، سختی‌های مسیر زندگی، انسان را همچون کوه محکم و استوار می‌کند و به او یاد می‌دهد که چگونه رشد کند و هر چه بیشتر که ناملایمتی می‌بیند بازهم قدم‌هایش را محکم‌تر برمی‌دارد تا در سرنوشتی که خداوند برایش مقدر کرده بتواند سربلند بیرون آید، حال اگر همین انسان واژه معلولیت را هم به دوش بکشد وظیفه‌اش سنگین‌تر می‌شود، جمله «معلولیت ناتوانی نیست» را حتماً بارها و بارها شنیده‌ایم، ما برای اثباتش به بهانه روز جهانی معلولان پای گفتگو با خبرنگار و فعال رسانه‌ای این شهرستان می‌نشینیم که حرف‌های زیادی برای گفتن دارد و همیشه تلاشش بر این بوده که بتواند با قلمش دغدغه‌ای از مردم دیارش برطرف کند.

امین کائیدی 46 ساله در رشته مهندسی صنایع تحصیل‌کرده و بیش از 20 سال است که در عرصه رسانه و اطلاع‌رسانی فعالیت می‌کند از ناحیه هر دو پا معلولیت دارد، دارای دو فرزند دختر 2 ساله و 15 ساله است.

این خبرنگار معلول گچسارانی در خصوص فعالیت‌ها و موفقیت‌های خود این‌چنین گفت: در حال حاضر به‌عنوان صاحب‌امتیاز و مدیرمسئول چند سایت استانی مشغول به فعالیت هستم، بنابراین معلولیت خود سختی‌هایی دارد که نمی‌توان از آن‌ها به‌سادگی گذشت. این روزها به‌طور مدام می‌نویسم تا درد معلولیت در پستوی خانه نماند، می‌نویسم برای رسیدن به اهدافی که خیلی‌ها در خواب هم نمی‌بینند و اطمینان دارم که رشد کردن در این مسیر شاید برایم هم لذت‌بخش‌تر باشد.

کائیدی اظهار کرد:بنابراین فعالیت در عرصه رسانه هم سخت است و هم دوست‌داشتنی و هم آزاردهنده و اگر کسی علاقه‌مند به این حرفه نباشد پس نمی‌تواند ادامه دهد هرچند در این کار مشکلاتی از قبیل دغدغه‌های مردم نیز وجود دارد که آن‌ها را می‌بینی، می‌شنوی و باید تحمل‌کنی و از کنار آن‌ها با صبوری نیز رد شوی.

وی افزود: درگذشته نگاه‌ها به جامعه معلولان خیلی بد بود اما اکنون خیلی‌ها پذیرفته‌اند که یک انسان معلول هم می‌تواند در جامعه نقش‌آفرین باشد، درگذشته اگر معلولی سخن می‌گفت بیشتر از درد خودش بود ولی حالا از درد دیگران هم‌سخن می‌گویند و هم می‌نویسند.

این فعال رسانه‌ای در خصوص نحوه گرایشش به ورزش هم تصریح کرد: ابتدای معلولیتم علاقه‌ای به ورزش نداشتم و بیشتر می‌خواستم در خانه بمانم و کسی مرا در این وضعیت نبیند، اما پدرم همیشه مشوق و پیگیر کارهایم بود، در همان سال‌ها در گچساران بودم که با پدرم به اولین مسابقه ویلچررانی با قهرمانان جانباز و معلول این شهرستان دعوت شدم.

کائیدی با اشاره به افتخارات ورزشی خود بیان کرد: در ادامه نیز چهار مقام اول کشوری و یک دومی و یک‌سوم کشوری را در رشته ویلچررانی کسب کردم بعدازآنکه به همت مسئولین توسعه و گسترش این ورزش کمرنگ شد! به تیم والیبال نشسته نفت و گاز گچساران ملحق شدم و فعالیت ورزشی‌ام را ادامه می‌دهم.

وی با اشاره به توانایی معلولین در اجتماع هم اظهار کرد: باید بپذیریم که برخی از مسئولین و افراد جامعه نگاهی ترحم‌آمیز به معلولین دارند و به چشم یک مصرف‌کننده به آن‌ها می‌نگرند که هیچ کاری نمی‌توانند انجام دهند و این خود از هر دردی سنگین‌تر است ولی بسیاری از معلولین خلاف این موضوع را ثابت کردند و در بسیاری از کارها باپشتکارشان خدمات خوبی به مردم عرضه کرده‌اند.

این خبرنگار در خصوص مشکلات معلولین این‌چنین ادامه داد و گفت: مشکلات زیادی در حیطه معلولین به‌ویژه در گچساران و به‌تبع استانمان وجود دارد که از آن بسیار زیاد حرف به میان آمده و تاکنون متوجه شده‌ام که در این حیطه هر چه قدر صحبت کنیم بر معلومات مسئولان افزوده که نمی‌شود هیچ، بلکه از اطلاعاتشان در این زمینه نیز کمتر هم می‌شود؛ مشکل رفت‌وآمد، نداشتن درآمد ثابت، نداشتن هیچ نوع امتیاز برای رفع مشکلات در اجتماع از مسائلی است که باید گفت قابل‌رفع هستند ولی نمی‌دانم چرا پشت گوش مسئولان مانده‌اند.

کائیدی در پاسخ به سؤالی درباره رعایت حقوق افراد دارای معلولیت افزود: همیشه سعی می‌کنم با مشکلات جامعه کنار بیایم تا با آن‌ها به تعامل برسم و از مسئولین هم همین را می‌خواستم اما متأسفانه خیلی از مسئولین خواسته‌های معلولان را درک نمی‌کنند. متأسفانه معلولین ما درزمینهٔ اشتغال با مشکلات فراوانی مواجه‌اند، اشتغال معلولین تعریف خاصی ندارد و اگر به ادارات، دستگاه‌ها و شرکت‌ها مراجعه کنید می‌توانید ضعف قوانین را در این مسیر ببینید متأسفانه کار برای یک جوان معلول بسیار کم است و شرایط اشتغال برای آن‌ها اصلاً در جامعه فراهم نیست درحالی‌که بسیاری از معلولین دارای تحصیلات عالیه با توانمندی‌های بسیاری درزمینهٔ های مختلف هستند که اصلاً دیده نمی‌شوند.

وی ادامه داد: بنابراین هیچ دردی بالاتر از بی‌مهری مسئولین به جامعه معلولین نیست، چراکه بسیاری از معلولین نیز توانمند هستند و می‌توانند در جامعه حضورداشته باشند و فعالیت کنند تا استعدادهایشان شکوفا شود و حتی با اندک یاری از سوی متولیان امر می‌توانند زندگی‌شان را به‌خوبی اداره کنند.

کائیدی با اشاره به مشکلات اشتغال‌زایی قشر معلول در جامعه نیز اظهار کرد: از نهادهای حمایتی انتظار دارم که بیشتر به معلولین کمک کند، زمینه اشتغال‌زایی آن‌ها را فراهم کنند تا بتوانند خودشان را نشان دهند، اکنون معلولین بسیاری را می‌شناسم که با فعالیتی که انجام می‌دهند چند نفر دیگر را هم تأمین می‌کنند و تحت حمایت دارند. شاید حرف زدن از مشکلات معلولان تا حدودی تکراری و نخ‌نما شده باشد اما واقعیت همین است که مشکلاتشان تمامی ندارد درحالی‌که این روزها هم کار نهادهای حمایتی هم دادن یک حقوق ناچیز به معلولین جامعه شده و معلولین به دلیل شرایط جسمی‌شان با مشكلات متعددی همچون اشتغال، معیشت و تأمین وسایل كمک توان‌بخشی مواجه‌اند اگرچه برای آن‌ها تا رسیدن به كیفیت زندگی مطلوب و برخورداری از رفاه اجتماعی فاصله زیادی وجود دارد.

وی در ادامه با اشاره به نقش نهادهای حمایتی برای معلولان هم بیان کرد: ظرفیت پذیرش معلولان توسط نهادهای حمایتی محدود است و این محدودیت باعث شده که نتوانند آن‌طور که می‌شود از معلولان حمایت کنند و شاید نهادهای حمایتی ازلحاظ اجتماعی باعث رشد چشمگیری شوند ولی ازلحاظ مالی حمایت قابل‌توجهی به معلولین نشده است. متأسفانه این روزها فشار مالی به خانواده معلولین در تورم‌های موجود کشور آن‌قدر زیاد شده است که حتی عدم اجرای پرداخت کمک‌هزینه معیشتی و حق پرستاری معضلی شده تا معلولان بالأخص بنده نیز رنج‌های بیشتری را تجربه کنیم.

کائیدی در ادامه با اشاره به دیگر مشکلات جامعه معلولان تصریح کرد: وعده‌های فراموش‌شده مسئولان در خصوص افزایش ۲۰ درصدی مستمری معلولان، اجرایی نشدن مناسب‌سازی، محقق نشدن سهمیه استخدام معلولان و بالا رفتن سن معلولان خود این روزها هم معضلات دیگری را رقم‌زده است. این‌ موضوعات باعث شده تا این روزها رد پای معلولان را در معضلات اجتماعی ببینیم و معضلاتی بیشتری را در این قشر مشاهده کنیم. این قشر از جامعه آرام و بی‌صدا می‌سوزند کسی هم فریاد مشکلات معلولان ر ا نمی‌شنود.

انتهای خبر/